Vandaag is rood!

Jaren droeg ik lekker veilig zwart. De slagschaduw van mijn rondingen viel namelijk niet zo snel op in zwart. Van zwart werd ik niet slank, maar ik voelde me er vooral minder dik in.  Zwarte kleding deed mij zo’n 10 kilo lichter lijken en een opvallende kleur maakte me 10 kilo zwaarder. Optisch toch een verschil van 20 kilo.

Nadat ik behoorlijk was afgevallen, trok ik op een ochtend een knalrode jurk aan, waarna ik mezelf kritisch bezag. Mooie kleur, eenvoudig model, bijpassende knalrode lippenstift & nagellak, rode schoenen en idem leesbril. Eigenlijk was ik wel tevreden over wat ik zag. En in mijn hoofd hoorde ik Marco Borsato al zingen: “Vandaag is rood!”

Aangenaam briesje

Die dag werden we verwacht op een familiefeest met ooms, tantes, neven, nichten, aangetrouwd (tot welke categorie ik ook zelf behoorde) en hun/onze kinderen. Een bont gezelschap waarvan ik de meesten niet dagelijks ontmoet. Er was meer dan voldoende gespreksstof en al pratende ontdekte ik wederom dat overal de lach en de traan hand in hand gaan. Vanwege het prachtige weer had het gezelschap plaatsgenomen op het terras van een etablissement in de omgeving. De zon scheen stralend en er stond een aangenaam briesje. Later op de dag zou ik met dat toen nog heerlijke windje een appeltje willen schillen.

Het onvermijdelijke moment brak aan: het maken van de familiefoto. De camera was nooit mijn “best friend” maar dit keer dook ik er niet voor weg. Vanwege mijn lengte stond ik vooraan en vanwege mijn voorkeur om mij in zalen en gezelschappen vaak aan de rand te bewegen i.p.v. in het midden, stond ik ook nu aan de zijkant.

Marilyn Monroe

’s Avonds al zag ik de foto terug op Facebook en tot mijn ontsteltenis zag ik direct dat de wind met mij deze dag iets totaal anders gedaan dan ooit met Marilyn Monroe. De wind joeg op het moment van de opname namelijk over mijn mooie rooie jurk ter hoogte van mijn maag/buik. En waar het effect van de wind op Marilyn indertijd beslist als sexy te bestempelen viel, leek ik op deze (inmiddels door ieder familielid op FB gedeelde) foto op een hoogzwangere Lady in Red op leeftijd!!

Ik besloot dat het tijd werd voor drastische maatregelen! En omdat ik (helaas) niet binnen 1 dag het nog resterende deel van mijn overgewicht zou gaan verliezen, besloot ik te gaan voor maximaal optisch bedrog onder het mom: “Dan is maar niet alles zoals het lijkt!”

XL Rompertje

Een paar jaar geleden al had ik een corrigerend “hemdje” uitgeprobeerd: het lijkt in originele vorm op een babyrompertje. Het hing echter op de grote-maten-afdeling van een damesmodezaak en ik had stellig de indruk dat dit artikel aan de verkeerde winkelketen was geleverd. Volgens de verkoopster was het toch echt een corrigerend dameshemdje (het gebruik van een verkleinwoord klonk mij op deze afdeling vol XXL-kleding wat ongemakkelijk in de oren) en de maat die ik in mijn handen had, klopte wel degelijk. “Huh? Is dit XL? En u denkt dat dit babyhansopje mij past?” Zij dacht inderdaad van wel. “Probeer het maar eens, dit materiaal is erg rekbaar. U zult zien dat het werkt”.

Na veel, héél veel wurmen en hijsen in het warme pashokje (waarbij ik van harte hoopte dat ik gewoon zou kunnen blijven ademhalen als ik het hemdje eenmaal aan had én dat ik het hemdje ooit ook nog uit zou kunnen krijgen zonder dat ik daar een schaar voor nodig zou hebben) had ik het “rekbare materiaal” eindelijk aan. Ik voelde me een verse worst gepropt in een varkensdarm. En in de spiegel zag ik tot mijn stomme verbazing dat mijn borstpartij cup-D samen met mijn war-zone (de maagstreek) werd platgedrukt tot één massief geheel. Ademhalen bleek gelukkig nog mogelijk in dit knellende en weinig flatteuze “hemdje”… Wat een kwelling.

Rubensvrouw

Nadat ik had besloten om niet tot aanschaf van dit rompertje over te gaan, moest het weer uit. En dat was minstens zo’n avontuur als het aantrekken ervan. Ik stroopte het hemdje centimeter voor centimeter van mij af, waarna zowel het hemdje als mijn lijf onmiddellijk en acuut weer hun oorspronkelijke vorm aannamen. Het hemdje werd weer een rompertje en mijn romp plopte in één keer terug naar de Rubensvrouw die ik ben. Inclusief borsten, maag en buik.

De foto van de 53-jarige ogenschijnlijk zwangere vrouw stond op mijn netvlies gebrand. Dat rode jurkje zou ik niet meer aantrekken zonder sterk corrigerende maatregelen eronder. Maar niet zo’n rompertje. Het moest anders kunnen, minder pijnlijk, niet samengeperst, maar recht doend aan mijn lichaam én mijn beleving ervan. Nou ja, en met een klein correctiefactortje. Ik zocht, bestelde, paste, oordeelde, stuurde retour, zocht en vond opnieuw. Uiteindelijk vond ik wat ik nodig had.

Rode jurkje erover en laat de wind maar opsteken!

‘Ik schrijf omdat ik niet weet wat ik denk totdat ik lees wat ik wil zeggen’ – Fannery O’Connor. Lees meer van ZoMargot op haar website.