Post

Wie had er als kleine meid vroeger geen; een penvriendin. Je ontmoette elkaar op vakantie, op de camping in Italië of gewoon op het Hollandse strand. Het was twee weken dikke mik. Op de laatste vakantiedag huilde je tranen met tuiten, maar gelukkig was er de pen. En het papier.

Mijn penvriendin heette Lotte. Ze woonde in Limburg en was net als ik fan van de Spice Girls. Vanaf de dag dat ik mijn brief postte, telde ik uit hoeveel dagen haar brief erover zou doen. Bij iedere windvlaag die de brievenbus deed klapperen, sprintte ik naar de voordeur. Hele vellen schreven we vol. Over wat we dat weekend gedaan hadden, hoe verliefd we allebei nog op A. waren en hoe vies het avondeten die dag wel niet was geweest. Ik mis die brieven. De dagelijkse relaas van je af schrijven om op die manier je eigen problemen in een ander daglicht te zien. En vooral vertellen hoe erg je elkaar mist natuurlijk. Ik heb geen penvriendin meer zoals vroeger, maar vriendinnen heb ik wel, in alle uithoeken van Nederland. Zo af en toe stuur ik een van hen een kaartje. Ik schrijf mijn frustraties van me af, vertel hoe mijn weekend was en vraag naar haar vakantie. Nog geen drie dagen later glijdt er een enveloppe met bloemetjesmotief door de bus. “Een brief!”, gil ik uit.

En, voor wie schrijf jij vandaag een kaartje?

 

Foto’s Tumblr