Nutteloos kistje

Het enige geldige antwoord op de vraag ‘wat wil je hebben’ aan schouderophalende mannen is gegeven: the useless box.

Rete eenvoudig. Een donkerhouten, klein, met messing beslagen schatkistje staat op je bureau. Op de bovenkant zit een knop. Die kan je omschakelen. Zodra je dat doet gaat het kistje open en komt er een staafje uit dat het knopje terugduwt.

‘Waar slaat dat op?’ zal menig vrouw zeggen. Maar het antwoord is simpel: niets. Maar het verruimt je gedachten, het inspireert en geeft het leven zin! Wat er namelijk in je hersens gebeurt is het volgende:

Je hebt een verwachting: wat zit er in dat kistje? Een droogbloem? Een koperen vogelspin uit 1960, een aansteker met een zachtgele vlam, een schroef van een Spoetnik, iets, van alles kan erin passen. Er zit ook een heel aantrekkelijk klikschakelaartje op. Zo’n ouderwetse die je nog kent van oude analoge apparatuur. Die eerst frictie geeft en daarna een klik geeft. Je klikt de schakelaar om.

En wat gebeurt er nu? Denk na. Is het een foef? Het klepje gaat open. In een fractie van een seconde hoop je een ebbenhouten zeemeerminnetje te zien. Of een stuk glimmend pyriet, een 36 ruits geslepen groene diamant, een uitgeknipt fotootje van Marilyn Monroe, een kogel van een wapen uit de eerste wereld oorlog? Maar dan steekt er een metalen vinger uit het klepje die het knopje terug duwt. Het doosje is weer dicht.Je hersens breken zich weer, wat was dat? Ik heb nog niets gezien. Zit er iemand in? Hoe is dit gemaakt? Ik geloof dit niet. Wat gebeurde er, weet je wat? Ik kijk nog een keer.

Zinnenprikkelend. Eindeloos. Meer hebben wij kerels niet nodig.