Lunchwandelen
Sinds ik na mijn studiejaren in het voorjaar begon aan mijn eerste baan, was dat op zijn zachtst gezegd nogal wennen. Pas na een aantal maanden raakte ik gewend aan mijn nieuwe ritme van vroeg naar bed, vroeg opstaan, lange dagen en veels te korte weekenden. Maar alles went. Zo ook mijn nieuwe bestaan. Ik zei: ‘Dag studie, dag horeca. Ik hoor voortaan bij de echte volwassen mensen, die aan lunchwandelen doen.’
Jak. Wat kon ik er tijdens mijn studentenjaren altijd hard om lachen wanneer ik achter het stuur of op de fiets langs bedrijventerreinen reed en daar groepjes collega´s in rijtjes van twee met boterhammenbakjes in de hand netjes achter elkaar over de stoep zag lopen. Troosteloos vond ik het. In sommige gevallen lag er nog wel eens een grasmat met een verloren bankje, maar meestal was het er kaal en grijs. Ik proeste het dan vaak uit. Stipt om 13.00 uur gaat heel het kantoor even een luchtje scheppen. Om te gillen!
Sinds een week hoor ik erbij. Tegen de middag ben ik namelijk zo ingekakt, dat ik door de ramen naar buiten begin te staren en hoofdpijn krijg van de droge lucht op kantoor. Omdat ik het alleen zo onwijs kneuterig vind om met mijn lunch de straat op te gaan, eet ik mijn zelf gesmeerde boterhammen eerst even in de kantine op. Over kneuterig gesproken. Dan trek ik mijn jas aan en loop naar buiten voor mijn ‘frisse neus’. De eerste dag wist ik niet zo goed wat ik met mezelf aan moest. Rondlopen om het rondlopen, is rondlopen zonder doel. Waar loop je dan naartoe?
Gelukkig staat mijn kantoor niet ergens op een à la Toren C bedrijventerrein langs de A2. Het bedrijf waar ik werk, zit midden in het centrum van de stad. Het waait hard en ik wikkel mijn sjaal goed om mijn nek. Ik snuif de herfstgeuren op, sluit mijn ogen en besluit ter plekke dat ik dit vanaf nu iedere dag ga doen. Maar dan wel zonder die pitstop bij de Zara. Die mag alleen op woensdag.
Beeld: Brede Haven, ‘s-Hertogenbosch.
Fotocredits: Pinterest