Harde banden

Niets is zo lekker als met harde banden op een net gelegd klinkerstraatje rijden. Dat je de stenen nog hoort trommelen en knarsen en je het kleine voegselzand onder je band hoort wegknerpen. Maar daar recht tegenover staat het rijden op een hobbelweg met te zachte banden waardoor je de velg in je reet voelt beuken. Vooral bij stoep-op-stoep-af.En dan heb je natuurlijk geen pomp in de buurt, of, als je pompt blijkt je binnenband poreus, of het buisje van je ventiel is gescheurd. Of als je begint te pompen loopt eerst je hele band leeg, en krijg je er helemaal heen lucht meer in…

We kunnen een mens naar de maan brengen, maar een goed ventiel maken, ho maar. Ik heb gezocht op ‘massieve banden’, maar dat is volgens velen nog nooit perfect gelukt. Ik zag wel mooie ventieldopjes langskomen, met lampjes en dobbelstenen, verschillende soorten druk-balletjes, rubber slangetjes, mini metaalpoortjes enzovoorts, maar de ultieme nooit-lek-band lijkt een utopie.

Er blijkt natuurlijk een groep van fietsenmakersfamilies die ervoor zorgt dat banden altijd lek zullen blijven gaan voor optimale klandizie. Uitvinders van de massieve band verdwijnen onder onduidelijke omstandigheden en hun banden worden in een kluis diep onder de grond verstopt…

Ondertussen blijf ik dus maar pompen en op zoek naar een vers straatje.